شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- دانش از پیش موجود، نگرش ها، و شاید تعصبات گیرنده، در ترکیب با هم ایجاد کننده انتظارات آن ها از ارتباط، می باشد. این که آیا ارتباط گر مطابق انتظارات گیرنده عمل نموده است یا خیر، این مسئله می تواند میزان اعتماد در آن رابطه را تحت تاثیر خود قرار دهد (رابینوویچ، مورتون و بیرنی، 2012).

 گیرندگان از دانش قبلی برای تولید انتظارات از موقعیت یا قصد یک ارتباط گر استفاده می کنند -- انجام این کار به آن ها اجازه می دهد تا به لحاظ ذهنی برای پردازش و واکنش (پاسخ) آماده شوند.

هنگامی که انتظارات مطابقت داشته باشد، گیرنده می تواند یک طرح (شِمای) از پیش تعیین شده بسازد. با این حال، ارتباط گر همیشه بهره مند نمی شود. اگر گیرنده نگرش های مخالف داشته باشد، ممکن است با آماده سازی ضد استدلال ها و اجتناب انتخابی از جنبه هایی از آن پیام، برای مقاومت در برابر اقناع آماده شده باشد (باید انتظار این مسئله را داشت). از سوی دیگر، زمانی که موقعیت ارتباط گر با انتظارات مطابقت ندارد، همان منابع شناختی مورد استفاده برای مقاومت ممکن است به سمت توجیه تناقضات منحرف شود (یعنی در جهت توجیه تناقضات مورد استفاده قرار گیرد).

این فرایند توجیه می تواند اعتماد بیشتری به ارتباط گر تولید کند. برای مثال، برخی افراد دانشمندانی که تغییرات آب و هوایی را تکذیب می نمایند را قابل اعتماد تر از کسانی می دانند که انتظارات مرسوم (معمولی) آن ها را برآورده می کنند. نقض انتظارات ممکن است نشان دهد که آن ها شواهد قانع کننده کافی برای تغییر موقعیتشان را دارند (وود، ایگلی، 1981).

برای انتظارات از نیات (مقاصد)، پیام ها زمانی که انگیزه ارتباط گر مورد انتظار است، بهتر دریافت خواهد شد. شرکت کنندگان در مطالعه رابینوویچ، مورتون و بیرنی (2012)، دانشمندان را چنانچه طبق انتظار برای متقاعد کردن یا اطلاع رسانی  کردن ظاهر می شدند، قابل اعتمادتر می دانستند. به منظور تطبیق انتظارات، ارتباط گران باید از آن ها آگاه بوده و بر اساس آن خود را آماده کنند.